ای پادشه خـــــوبان داد از غــم تنهــائـــــی دل بی تو بجان آمد وقت است که باز آئــی
دایم گل این بوستان شاداب نمــــی مــانــــد در یاب ضعیفان را در وقت تــــــوانـائــی
دیشب گلــه زلفش بـــا بـــاد همـــی کــردم گفتــا غلطی بگذار زین فکــرت سودائــــی
صد باد صبا اینجــا با سلسله می رقصــــند اینست حــریف ایدل تــا بــاد نـــه پیمــائــی
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنــانم کرد کز دست بخــواهد شد پا یـــاب شکیبــــائی
یارب بکه شایــد گفت این نکته که در عالم رخساره بکس ننمــود آن شاهد هـرجائــــی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست شمشاد خــرامان کن تا بــاغ بیــارائــــــــی
ای درد تـــوام درمان در بستــــر نـاکـامـی دی یاد توام مــونس در گــوشهء تنهــائــــی
در دایره قسمت مـــــا نقطه تسلیــــمیـــــــم لطف آنچــه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمائی
فکر خود و رای خود در عالم رنـدی نیست کفرست درین مذهب خود بینی وخود رائـی
زین دایره مینــا خونین جگـــــرم مـــــی ده تا حل کنم این مشکــل در ساغـــر مینائــــی
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد شادیت مبارک باد ای عــــاشق شیـــدائــــی
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر